Kolossense 1: 13-18
Hierdie gedeelte ontwikkel verder die gedagte dat Christus die eerste en belangrikste in ’n verhouding met God is.
Terwyl die Apostel Paulus gedurende 61-63 nC in ’n Romeinse tronk was, het hy verskeie sendbriewe geskryf, waarvan een aan die kerk in Kolosse was. Hierdie gemeente was sowat 100 myl wes van Efese en is oorspronklik deur Epafroditus en Timoteus gestig. Daar was sekere leraars wat ’n meer “verligte” vorm van die Christelike leer verkondig het en sodoende die gemeente met dwaalleringe in beroering gebring het. In werklikheid was hul leringe ’n mengsel van Griekse filosofie en Joodse wettiese godsdiens. Hierdie tendens het die kerk se vryheid en saligmaking in Christus bedreig. In reaksie daarop Benadruk Paulus die algenoegsaamheid van Christus in alle lewensareas, hetsy in persoonlike verhoudinge, leerstellige sienswyses en etiese gedrag.
In die vorige perikoop het die klem geval op die eerste 12 verse van hoofstuk 1. In hierdie gedeelte bevestig Paulus sy outoriteit en Jesus Christus se posisie as Here. In sy gebed kyk hy terug op hul geskiedenis as kerk. Hulle was ’n geloofsgroep en liefdevolle kerk. Hy moedig hulle aan om so voort te gaan en hoopvol na die toekoms uit te sien. Hy herinner hulle aan die hoop en beloning wat wag indien hulle die geloof behou. Hy sluit sy gebed af met die versoek dat hulle God se wil sal ken, Hom sal behaag, toenemend krag sal ontvang om geduldig en standvastig te bly, en dat hulle deur alles blymoedig sal bly.
Vervolgens gaan ons aansluit by die laaste frase in vers 12 waarop Paulus ’n brug na sy volgende gedagte bou.
Gebedsfokus: Hy moedig hulle aan om so voort te gaan en hoopvol.
Dankie Vader, in Jesus se naam bid ek,
Amen
Vind nog verse in die Skrif wat jou sal aanmoedig en help om te fokus op God.
Kontak die gebedsbediening vir enige vrae: E-pos: [email protected].
Deel asseblief hierdie gebedsfokus met iemand wat jy dink daarby sal baat.
